Με τον πατέρα

Ο πατέρας μου ήταν άνθρωπος της δουλειάς. Στο επάγγελμα ήταν εργολάβος οικοδομών και δεν ήταν μόνο αυτό. Όταν σχόλαγε (όπως έλεγαν οι παλιοί) πήγαινε – τις περισσότερες φορές απευθείας – στην εξοχή. Η εξοχή είναι μία ιδιόκτητη έκταση 80 περίπου στρεμμάτων όπως εκεί έκτρεφε τα ζώα του και είχε τα μποστάνια του. Συνεπώς όλη του η μέρα και λίγο από τη νύχτα την περνούσε δουλεύοντας.

Εγώ βέβαια δεν μπορούσα να ξεφύγω από αυτό. Από πολύ μικρός πήγαινα μαζί του για να μάθω όλες τις δουλειές που έκανε κι εκείνος. Ενδεικτικά έμαθα να σκάβω, να ποτίζω, να τραβάω νερό από τα πηγάδια, να σπέρνω, να θερίζω, να φυτεύω (καρπούζια, πεπόνια, σταφύλια, φασόλια, ντομάτες, κτλ), να χτίζω μάντρες, να μεταφέρω μπάλες με άχυρα, να ξεπετρίζω το χωράφι, να αρμέγω, να ξεγεννώ και ένα σωρό άλλα που έχει η αγροτική και κτηνοτροφική ζωή. Ένα πράγμα δεν έκανα και δεν το διαπραγματευόμουν με τίποτα, να σφάζω ζώα. Για το λόγο αυτό ποτέ δεν έτρωγα τα ζώα που ήταν δικά μας μέχρι που πέρασαν τα χρόνια και σταμάτησα να τρώω κρέας εντελώς.

Τα καλοκαίρια πριν τα 8 μου χρόνια πήγαινα μαζί του στην οικοδομή. Επίσης πολλές οικοδομικές εργασίες κάναμε και στην εξοχή όπου μαζί αναστυλώσαμε έναν περιστερώνα, ένα παραδοσιακό φούρνο, μία τουαλέτα και ένα σωρό μικρές κατασκευές γύρω γύρω σε όλη την έκταση.

Η σχέση μου με την εργασία δεν σταματάει εδώ βέβαια. Για την ακρίβεια αυτή ήταν μόνο η αρχή!

Οικογενειακή επιχείρηση

Όταν έγινα περίπου 8 ετών και με την έναρξη της τουριστικής αύξησης στην Πάρο, η οικογένειά μου αποφάσισε να ασχοληθεί με τα ενοικιαζόμενα δωμάτια. Επειδή μάθαινα αγγλικά ήμουν αυτός που προσπαθούσε να επικοινωνήσει και να πείσει τους τουρίστες να μείνουν στα δωμάτιά μας. Εν ολίγοις ήμουν καμάκι για τους τουρίστες και το έκανα με μεγάλη επιτυχία. Χάρη στα αγγλικά που μάθαινα και τις ικανότητες πειθούς και επικοινωνίας κατάφερνα να ανταγωνιστώ άλλα καμάκια στη στάση λεωφορείου (την παλιά, όχι αυτή που είναι τώρα) της Νάουσας της Πάρου όπου ήταν πολύ μεγαλύτεροι εμού και με σαφώς περισσότερη εμπειρία.

Το χειμώνα σχολείο και το καλοκαίρι εργασία από πολύ μικρή ηλικία. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να χάσω πολλά ως παιδί αλλά κέρδισα τεράστια εμπειρία στην ”πιάτσα”. Από πολύ μικρός έμαθα να λύνω προβλήματα, να σκέφτομαι και να λειτουργώ σε ένα δύσκολο και απαιτητικό περιβάλλον όπως είναι ο τουρισμός.

Πρώτη φορά υπάλληλος

Όταν έγινα περίπου 18 ετών έφυγα από τον οικογενειακό θώκο επειδή μου ζήτησε μία επιχείρηση που νοίκιαζε μηχανάκια να εργαστώ για εκείνη. Ο ιδιοκτήτης της παρατηρούσε πως εργαζόμουν και πίστευε ότι θα του ήμουν χρήσιμος. Και όντως ήμουν! Την πρώτη χρονιά αντί πάρω 8.600 δρχ την ημέρα όπως είχαμε συμφωνήσει, στο τέλος της σεζόν μου έδωσε 10.500 δρχ για κάθε ημέρα. Την τελευταία χρονιά αμειβόμουν με περίπου 65 ευρώ καθημερινά. Τα χρήματα δεν τα έπαιρνα τυχαία γιατί είχα την ικανότητα να ”πουλάω” μηχανάκια καθώς και να προωθώ ασφάλειες με αποτέλεσμα να φέρνω εξτρά εισόδημα στην επιχείρηση, όσο δεν έφερνε κανείς μέχρι τότε στο πόστο μου. Συν τοις άλλοις ήμουν πολύ πρόθυμος, εργατικός, εξαιρετικά έμπιστος και γρήγορος στο τιμόνι (οδήγηση).

Hotel Manager – Διαχείριση ανθρώπινου δυναμικού

Στη συνέχεια με ζήτησαν σε ένα ξενοδοχείο να εργαστώ ως διαχειριστής. Ήταν μία καινούρια ξενοδοχειακή προσπάθεια (ένα από τα πλέον γνωστά ξενοδοχεία στην Πάρο όπου αργότερα επέστρεψα ως εξωτερικός συνεργάτης) και επειδή είχα μακροχρόνια εμπειρία στον τουρισμό μου ζήτησαν να συνδράμω. Αν και μου ήταν δύσκολο να αφήσω την προηγούμενή εργασία μου εξαιτίας των υψηλών ανταμοιβών μου, της σχέσης που είχα με τον ιδιοκτήτη αλλά και την υψηλή εργασιακή μου επίδοση, αποφάσισα να κάνω το βήμα. Εργάστηκα ως Hotel Manager για 3 σεζόν. Εκεί ήρθα αντιμέτωπος με τη διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού. Δηλαδή του προσωπικού (κυρίως τις καμαριέρες) καθώς και των απαιτητικών πελατών. Την πρώτη μου χρονιά, η οικογένεια που είχε το ξενοδοχείο έπρεπε να λείψει στην Αθήνα εξαιτίας ενός τροχαίου. Έτσι έμεινα εγώ εντελώς μόνος να διαχειριστώ μία μονάδα με περίπου 30 δωμάτια για πάρα πολλές ημέρες. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά! Σε αυτόν το ρόλο ήρθα αντιμέτωπος με πληθώρα προβλημάτων, κυρίως στη διαχείριση ανθρώπων. Έμαθα να εξυπηρετώ, να διοικώ, να ακούω τα προβλήματα των άλλων, να λύνω πάρα πολλά προβλήματα, να κατανοώ πως λειτουργεί μία επιχείρηση εκ των έσω, να δημιουργώ σχέσεις, να ασχολούμαι με τα λογιστικά και να αντέχω την πίεση και τις απαιτήσεις των πελατών που όταν πηγαίνουν διακοπές οι ανάγκες τους μεγεθύνονται.

Τελευταία εργασία στην Ελλάδα

Στη συνέχεια έφυγα από εκεί και εργάστηκα σε ενοικιαζόμενα αυτοκίνητα και μηχανάκια. Συνεργαζόμουν πολύ στενά με τον ιδιοκτήτη της επιχείρησης, έναν άνθρωπο που ήταν 40 χρόνια μεγαλύτερός μου. Στην πορεία γίναμε φίλοι και είχαμε αποκτήσει μία εξαιρετική σχέση μέχρι και να φύγει από τη ζωή από την επάρατη νόσο. Τον ευγνωμονώ γιατί μου εκμυστηρεύτηκε τις εμπειρίες της ζωής του, με έμαθε πολλά πράγματα για τη ζωή μίας άλλης εποχής (της εποχής που ήταν νέος) όπου με έκαναν πιο πλούσιο άνθρωπο. Μα πάνω από όλα με εμπιστεύτηκε και με αγάπησε σαν παιδί του. Η δουλειά δεν ήταν δύσκολη, αντιθέτως ήταν παιχνιδάκι για εμένα εξαιτίας των προηγούμενων εργασιακών εμπειριών μου. Επίσης τα παιδιά του ιδιοκτήτη ήταν φυσιολογικοί άνθρωποι και σωστοί εργοδότες. Εκεί “πουλούσα” αυτοκίνητα και μηχανάκια, τα πήγαινα στα ξενοδοχεία, έφτιαχνα συμβόλαια ενοικίασης, “πουλούσα” ασφάλειες και στο τέλος είχα αναλάβει να κάνω και καθήκοντα γραφείου εξαιτίας της εμπιστοσύνης που μου είχαν. Ενδεικτικά, είχα κλειδί του γραφείου γεγονός που μου πρόσφερε πολύ μεγάλη αυτονομία.